Muzip

Odak noktamı belirledim. Gözlerimi, hayal gücümle oluşturduğum o noktadan ayırmıyorum. Ne kadar böyle kalabilirim acaba?

Çoğu insanın hayata böyle baktığını düşünüyorum. Tek bir nokta, asla şaşmaz, fiziksel dünyanın aksine sıkılmazlar, durmadan o noktaya bakarlar. O noktanın etrafınıda çok bulanık görürler, belli belirsiz.

Bu noktaya bir ad verelim. ''Tıs'' olsun misal.

Hayatlarını sadece TISa odaklamış insanların, çevrelerini net olarak algılamadan yaptıkları konuşmalara nedense sinirleniyorum. Hayır yani adam zaten uçmuş gitmiş, aklını çelmen mümkün değil, niye uğraşıyosun. Bak gene sinirlendim.

Buna bir bent çekmem gerek. Bu duygu neyle alakalı acaba, iradeyle mi, yoksa istemsiz bir şey mi, durup duruken adrenalinim mi fırlıyor, yoksa Tanrı bana sarkazm mı yapıyor?

Çok dağıldı konu.

Efendim diyorum ki tıslamayın, hayvan değilsiniz siz, insansınız.